Rozdział 4

• Dzień dobry kochanie
• Yhmm... dzień dobry – mruknęłam przeciągając się
• wyspałaś się?
• Tak, jak nigdy – odparłam przypominając sobie wczorajszy wieczór i jego zakończenie.
• To się bardzo ciesze. Znajdziesz czas dla swojego staruszka?
• Tatku, pewnie! Jeszcze się pytasz!? - odparłam podrywając się z łóżka
• dobrze Sophie, ale nie krzycz, słuch mam jeszcze dobry. Przyjedziesz do biura?
• Tak, będę za godzinę.
• A możesz być tak o 12?
• Tak, a czemu?
• Mam spotkanie biznesowe, ale jak się przedłuży od razu z niego wyjdę.
• Nie ma problemu, poczekam. Do zobaczenia tatku. - rozłączyłam się. Spojrzałam na zegar ścienny, 8.30. Cóż, kolejny dzień bez biegów. Równo o 12 byłam pod gabinetem taty. Pięć minut później wychodził z gabinetu z jakimś gościem, tata podszedł do sekretarki,a jego gość od razu się do mnie zwrócił
• Czy mi się wydaje, czy widziałem cię w „Tańcu z Gwiazdami”?
• Nie przypominam sobie, byśmy przechodzili na ty, proszę pana.
• Panienka wybaczy – ukłonił się – mam BMW – wyszczerzył się machając mi kulczykami przed nosem.
• A ja Porsche – tym razem to ja pomachałam mu kluczykami przed nosem. Dołączył się do nas mój tata.
• Frank, te dokumenty są dla ciebie – podał mu teczkę – Witaj Sophie.
• Sophie – powtórzył ten cały Frank – a ja myślałem, że niebo się otworzyło i widzę anioła.
• Nie. Sophie to moja córka.
• Córka! A ja myślałem, że anioł. Cóż, do widzenia Rodrigo – podał tacie dłoń – Sophie – ukłonił się i wyszedł. Przytuliłam tatę i pocałowałam w oba policzki.
• Co to za facet? - zapytałam
• To Frank Dolor, świetny biznesmen, jest wdowcem, który szuka żony od kilku lat, zapisał się do szkoły podrywu i chyba stosował go na tobie, drogie dziecko. - zaśmialiśmy się – nie ładnie tak chwalić się samochodem.
• Oj tato. To gdzie idziemy?
• Pomożesz wybrać mi garnitur?
• Oczywiście, tylko z jakiej to okazji?
• Jadę w podróż służbową, na trzy dni i chciałem kupić nowy.
• To chodźmy! Do widzenia – pożegnałam się z sekretarką. Wybraliśmy dla taty garnitur, dwie nowe koszule i krawat. Kiedy tata się przebierał wpadłam na pomysł, by kupić mu spinki do mankietów na przykład srebrne z wygrawerowanymi inicjałami za dwa tygodnie ma urodziny więc będzie to dobry pomysł na prezent. Niestety musiałam pożegnać się z tatą, gdyż miał kolejne spotkanie. Poszłam do jubilera i zamówiłam spinki.
  
  Valdebebas
  
• A tobie co się stało? - zapytał gdy wszedł do szatni
• Nic, a co miało się stać? - odparł napastnikowi
• Nie wiem. Szybko przyjechałeś. Co ci się nie zdarza. - wytłumaczył - Cześć Brian. - dodał
• Cze Benz! Sergio? Co tak szybko? - obrońca tylko westchnął – Karim
• Co?
• Nie chcę ci psuć humoru, ale czy to nie dziś przyjeżdżają do hotelu ci rugbyści?
• Candy nic nie mówiła.
• To znaczy, że dziś.
• Ma narzeczonego – odparł – lepiej do nie zadzwonię
• (UWAGA, UWAGA! Różowy – Candice, turkusowy – Karim)
• Karim, nie mam czasu, przyjechali dziś rugbyści
• Wrócisz do domu?
• No wiesz! Takie przystojniaki, a ja mam wracać? No wrócę! Będę około 16. Kochanie, na prawdę muszę kończyć.
• To pa Skarbie.
• No, pa pa.
• I co? I co?
• Już przyjechali
• Panowie. Czy ja mam wysyłać zaproszenia na trening?
  Po treningu
• Sergio – odwrócił się – czekaj
• co słychać?
• Pytałeś się na treningu.
• Wiesz o co chodzi. - mrugnął porozumiewawczo
• Nie wiem - odparł
• No ty i nasza urocza Sophie
• Byliśmy wczoraj na meczu
• I jak było – zapytał dociekliwie
• Dobra, rozumiem. Do jutra – wsiadł do samochodu, uchylił szybę – zadzwoń do niej – odjechał. Stoper wyciągnął telefon.
• Cześć – przywitałam się
• cześć, co robisz?
• Mam problem – odparłam
• Co? czekaj tam gdzie jesteś – słyszałam jak odpala silnik
• Sergio, spokojnie. Nic mi nie jest. Mam problem, bo mój tata ma za dwa tygodnie urodziny i wyjeżdża, wraca w dniu urodzin i chciałabym przygotować mu małe przyjęcie.
• Nie ma problemu Sophie! Z chęcią pomogę.
• Dziękuje, to w takim razie kiedy się spotkamy? - zapytałam niepewnie
• jeśli nie masz nic przeciwko, dziś wieczorem.
• Będę czekać – rozłączyłam się, popędziłam jak szalona do domu w celu ogarnięcia mieszkania. O 17 mieszkanie błyszczało. Dom tak, ja nie. Wzięłam prysznic, związałam włosy. Nie będę ubierać sukienki, bo nie wiadomo co sobie pomyśli. Fakt całowaliśmy się, ale nic poza tym, może gdyby nie ta ta cała „KISS CAM” nadal by się nic nie wydarzyło. W prawdzie inaczej wyobrażałam sobie nasz pierwszy pocałunek, ale co tam. Ciary były. Ubrałam się w rurki, pasiasty top. Dzwonek oświadczył o pojawieniu się piłkarza, zeszłam na dół i otworzyłam drzwi. Ujrzałam go, uśmiechniętego z dużą papierową torbą w jednej ręce, w drugiej miał słonecznik.
• Co tam masz? - zapytałam gdy wchodził do kuchni
• Niespodziankę. - odparł – proszę, to dla ciebie – wręczył mi kwiat.
• Piękny, dziękuje – odparłam i spojrzałam na Hiszpania. Nie wiedziałam, czy pocałować go chociażby w policzek, czy też nie wypada. Jakby wyczuł, że się nad tym zastanawiam, schylił się nastawiając polik, złożyłam na nim pocałunek, nawet zarost piłkarza mi nie przeszkadzał.
• To co masz w planach? - zapytał gdy siedzieliśmy na kanapie
• myślałam żeby wynająć salę w restauracji, nie chcę wielkiej hucznej imprezy.
• Kameralna kolacja?
• Dokładnie.
• Czyli nie będzie sławnego DJ-a, połykacza ognia, tancerek erotycznych wyskakujących z tortu i 300 zaproszonych gości? Szkoda – mruknął
• zamienimy tancerki erotyczne na cipendejsów przebranych za strażaków i może być.
• Leto! - krzyknął
• co? - zdziwiłam się
• No sprzeciw!
• Veto! Mówi się veto. Ale co masz do strażaków? Skoro będzie gościu z ogniem, to straż będzie potrzebna. - wyjaśniłam
• to co z tą kameralną kolacją?
• Najbliżsi przyjaciele.
• To będą potrzebne zaproszenia.
• Myślałam o tych – pokazałam Hiszpanowi wybrany wzór w internecie – zrobiłam listę, będzie około 25 osób.
• Zamówimy tort, trzeba wybrać menu, zamówić salę i utrzymać wszystko w tajemnicy. - wyliczył
• Jak chcesz zamawiać tort, menu skoro nie mamy sali. Z nią i menu będzie najwięcej problemu. - westchnęłam
• Niekoniecznie – odparł, wyjął telefon z kieszeni, chwilę porozmawiał, zwrócił się do mnie – jutro o 10 masz czas?
• Mam.
• Będziemy jutro o 10, do zobaczenia. - rozłączył się – menu mamy z głowy
• Jak ty to...
• brat Xabiego prowadzi restaurację w hotelu, więc żarcie załatwione
• To twój znajomy? - zapytałam
• tak, kolega z drużyny
• A co z salą?
• Z Candice porozmawiam – wyjaśnił spokojnie
• Jaka Candice?
• Jesteś zazdrosna? - zaśmiał się
• nie, pytam się kim jest Candice.
• Candice pracuje w hotelu Marriott, w tym samym co mieści się restauracja brata Xabiego, więc sama rozumiesz, problemu nie powinno być. Taki hotel odpowiada?
• Dziękuję – odparłam
• za co?
• Za pomoc. To zapytasz tą Candice o salę?
  
• Teraz? - zapytał
  
• yhmm
  
• no dobrze – zadzwonił – Cześć Karim, słuchaj jest Candice?
  
• (UWAGA, UWAGA! Różowy – Candice, turkusowy – Karim)
• Candice ma narzeczonego.
• Tak wiem, ale jest czy nie?
  
• No jest.
• To daj ją na chwilę
  
• Po co?
• Po jajco.
  
• Zaraz, Candice! Ramos do ciebie.
• Cześć Candice.
• No cześć. Karim zejdź ze mnie
• Przeszkadzam wam?
• Nie, Benzema podsłuchuje
• Słuchaj, da się załatwić salę na 25 osób
• Na kiedy?
• 5 październik
• Sprawdzę w komputerze jak Karim ze mnie zejdzie, przyczepił się i nie chce puścić. Benzema złaź! - OBRAŻAM SIĘ! - słychać było w dali – czekaj, 5 październik, to piątek, sale mamy wolną, tą średnią zmieści się tam maksymalnie 40 osób. To jakaś specjalna okazja?
• Urodziny.
• Super! To może wyśle ci propozycje serwisów specjalnych, ustawienia stołów.
• Dzięki, nie wiem o czym mówisz, ale wyślij.
• To będziesz mieć to na mailu. Jak coś będziesz potrzebował to dzwoń, w mailu wyśle ci mój numer telefonu.
• Super, to do usłyszenia.
• Candice nie poda ci żadnego numeru!
• Bo ściągnę pierścionek!
• Osobiście dopilnuję, by wysłała tego maila. Widzimy się jutro na treningu
• I?
• wszystko załatwione. Candice wyśle mi na maila jakieś serwisy.
• Kim jest Candice? - nie wytrzymałam. Zapytałam, musiałam, nie wytrzymałabym
• Candice jest Polką, pracuje w hotelu Marriott
• Coś więcej?
• Jest zajęta. Jeśli o to ci chodzi – spojrzałam wyczekująco na stopera – przez Karima i już wyprzedzam twoje kolejne pytanie, Karim jest moim kumplem z klubu, gra w Realu na szpicy, jest napastnikiem i świata poza Candice nie widzi, więc go nie poderwiesz – farciara z tej Candice, uśmiechnęłam się i zmieniłam temat
• chcesz jeszcze coli?
• Chcę. - odparł
• to wiesz gdzie jest kuchnia, mi też możesz przynieść. Żartowałam, już idę
• Sophie?
• Tak?
• Powiesz mi co się stało w czasie tej przerwy?
• Jakiej przerwy? - udałam, że nie wiem o co chodzi.
• Między...
• wiesz, że go spotkałam w łazience. Dałam sobie jakoś radę
• groził ci lub coś ci zrobił?
• Nic – mruknęłam spuszczając głowę, unikałam kontaktu wzrokowego
• Sophie, spójrz na mnie – łzy zbierały mi się w oczach – zrobił ci coś? - ponowił pytanie, zaprzeczyłam. Podkuliłam pod siebie nogi, zwijając się w kłębek. Łzy popłynęły mi po policzkach. Przysunął się do mnie i objął bez słowa. Wtulona w jego szyję, pomału się uspokajałam. Podniosłam głowę patrząc na piłkarza, kciukami starł strużki łez. Przybliżył twarz, przygryzłam dolną wargę, delikatnie musnął szyję, odchyliłam głowę do tyłu, a Hiszpan nie przerywał pieszczoty, cicho westchnęłam. Szedł co raz wyżej, obojczyk, szyja, broda nareszcie usta. Delikatnymi pocałunkami smakowałam jego warg. W objęciach Hiszpańskiego obrońcy uzależniałam się co raz bardziej. Rozszerzone źrenice, przyśpieszony oddech, wilgotna skóra. Chcę więcej. Jego zarost drapiący mą skórę spowodował wzrost ciśnienia. Niesamowite.... Dlaczego tak się dzieje? Emocje sprawiły wzrost adrenaliny we krwi. To sprawia, że źrenice lśnią, rozszerzają się, krew zaczyna krążyć coraz szybciej i szybciej, a oddech nabiera dziwnego przyspieszenia. Jak po zażyciu narkotyku. Przylgnęłam do niego, przez koszulkę czułam jego napięte mięśnie. Namiętne pocałunki, pełne pasji, zachłanności. Jakby za sekundę miało by się to skończyć i nie powtórzyć. Moje ciało mówi nie przerywaj, prosi o więcej i więcej. Już nie prosi, lecz błaga. Sergio nie....jeszcze ten jeden pocałunek, przyciągam go do siebie, przygniótł mnie swym ciałem. Z początku delikatnie pieścił językiem moje podniebienie, dłonie zatrzymałam na jego cholernie zgrabnych i umięśnionych pośladkach. Pragnę go, lecz już nie czuję na sobie jego ciężaru, opiera się na przedramionach, nie jestem tak silna, by go z powrotem przyciągnąć do siebie. Pocałunki z namiętnych przeradzają się w te delikatne. Nie przerywaj, jeszcze chwilę, jedną może dwie, a najlepiej niech trwa wiecznie. Kolejny pocałunek, usta, szyja. Uzależniłam się, uzależniłam się do granic możliwości. Uzależniałam się od jego pocałunków, dotyku, pragnę by mnie pieścił, sprawiał bym czuła się wyjątkowa. Nie chcę by przerywał, chcę umrzeć w jego ramionach. Uzależniłam się, ostatni pocałunek, patrzy się prosto w oczy.
  
• Narkotyk – wyszeptałam.....
  

Ubranie Sophie

W tym odcinku zostało częściowo wyjaśnione,

o co chodzi z tym "You are my drug"

czy można uzależnić się od drugiej osoby?

chyba tak.

W tym rozdziale pojawili się główni bohaterowie Qui ne risque rien n'a rien

oraz inni zawodnicy.

znajdziecie ich w zakładce bohaterowie epizodyczni.
Zaszły tam małe zmiany - dodałam jedną osobę.


widzimy się 9 stycznia!
trzymajcie się ciepło i dzielnie kibicujcie w nowym roku!