Rozdział 7

Buchała ze mnie złość, frustracja, winiłam się. A jak mam się nie winić? To moja wina, tylko moja. Ostrzegał bym nie spotykała się z piłkarzem, nie posłuchałam go. Teraz cierpię ja, Sergio, jego rodzina. Nie mogę spojrzeć sobie w twarz, nie mogę spojrzeć na Sergio, wyrządziłam mu krzywdę, wielką krzywdę. Stoi za mną, nie mogę się odwrócić, czuję jak jestem sparaliżowana, nie słyszę nic, prócz pulsującego tętna.

• Sophie – mruknął cicho – Sophie, proszę
• Nic jej nie jest. - mruknęłam zachrypnięta
• Spójrz na mnie – zlekceważyłam jego polecenie
• Nic jej nie jest – powtórzyłam
• Sophie proszę. Popatrz na mnie. - powoli odwróciłam się w stronę piłkarza – to nie twoja wina.
• Przytul mnie, proszę – powiedziałam szeptem, zatopiłam się w ramionach obrońcy. Tuliłam się do jego gorącego ciała. - zaczekaj tu.
• Gdzie idziesz? - zapytał
• Po Daniellę – wyjaśniłam
• Ale jak?
• Zostań tu, pojadę po nią.
• Skąd wiesz, że jest z nim.
• Może jest psycholem, ale....
• ale co?
• Zaufaj mi. - mruknęłam
• Sophie, on jest...
• wiem, wiem, wiem. Jest nieobliczalny, ale nie głupi.
• Skoro tak uważasz. Jadę z tobą. - oznajmił
• Nie. - powiedziałam stanowczo
• Jak to nie? Jadę i koniec.
• Nie, nie jedziesz. Pogorszysz sprawę.
• Pogorszyć to mogę wyraz jego twarzy. Tylko go dorwę.
• Właśnie dlatego nie jedziesz.
• Nie poradzisz sobie sama. Muszę być przy tobie i cię obronić.
• Nie Sergio, siłą nic nie wskórasz. Dam sobie radę.
• Skoro uważasz, że tak będzie lepiej.
• Ja to wiem.
• Dobrze. Jedź. Poczekam tutaj – wskazał na kanapę
• Ufasz mi? - milczał – Sergio?
• Ufam.
• To jadę. - mruknęłam i zamknęłam drzwi. Wsiadłam do samochodu, policzyłam do dziesięciu, odpaliłam silnik i udałam się w stronę stadionu. Wycisnęłam z silnika, ile się tylko dało. Nie interesował mnie jak szybko jadę, ile mandatów zgarnę, miałam to gdzieś. Wjechałam na parking, znajdował się tam tylko jeden samochód, terenowy Jeep, wszędzie rozpoznam ten samochód, wiśniowa terenówka z rosyjską flagą. Wysiadłam z samochodu.
• Gdzie jest Daniella? - syknęłam w stronę byłego chłopaka.
• Śpi w samochodzie.
• Chcę ją zobaczyć.
• Może zapytasz czego ja chcę?
• Po co? Skoro otrzymam tą samą odpowiedź?
• Tą samą? - zdziwił się
• Tak, bo co innego możesz wymyślić?
• Mogę cię zaskoczyć.
• Wątpię. - syknęłam
• Jeszcze się przekonasz – mruknął i zaczął kierować się w moją stronę, wystraszyłam się, ale nie dałam po sobie poznać, uczucia jakie wywołał. - Sophie Pop... - nie skończył, gdyż na parking z piskiem opon wjechał czarny samochód. W tym momencie byłam już przerażona. Kierowca wysiadł kierując się w moją stronę, wydawało mi się, że znam osobnika. Kiedy podszedł bliżej, ukazała mi się sylwetka piłkarza.
• Iker. - mruknęłam cicho, kamień spadł mi z serca. Czułam się bezpieczniej wiedząc, że mam przy sobie przyjaciela.
• Sophie, co się stało?
• Mam coś co należy do, jak mu tam? Do Sergio – wtrącił się Rosjanin
• Ciebie nie pytałem. - odpowiedział bramkarz
• Porwał Danielle – wyjaśniłam - i trzyma ją w tym samochodzie. - wskazałam na wiśniową terenówkę.
• Niemożliwe, musiałby przewieźć ją samolotem z Sewilli.
• Masz racje. - powiedział Jurij
• Gdzie jest Daniella? - zapytałam wściekła
• Już ci mówiłem, w samochodzie. - odpowiedział spokojnie
• Nie rób ze mnie idiotki. W jakim samochodzie?
• W tym. - wskazał na samochód za sobą
• Ale to.... - mruknęłam cicho
• Możliwe, godzina lotu. Prywatny samolot, bez kontroli – wymieniał – tak to jest gdy nie zamyka się okien w pokoju dziecka. Dodam jeszcze....
• zamknij się! - krzyknęłam
• ...że w pokoju naszych dzieci....
• mówiłam, żebyś się zamknął!
• ...okna będą pozamykane. - dokończył
• Jesteś obrzydliwy – skwitowałam
• a ty piękna – podsumował.
• Iker, ja mu zaraz zrobię krzywdę – powiedziałam poddenerwowana
• nie będę cię powstrzymywał. - mruknął bramkarz – ale ty rusz się z miejsca, to osobiście rozwalę ci gębę. - bramkarz ruszył w stronę Rosjanina.
• Iker nie! - nie zareagował – Iker!
• Załatwimy to raz, a dobrze.
• Nie! - krzyknęłam na tyle głośno, że echo rozniosło się po parkingu.
• No właśnie Iker, nie słyszałeś? Zostaw mnie. - przedrzeźniał mnie Jurij.
• A ty się zamknij. - syknęłam w jego stronę
• Sophie, wiem co robię. - powiedział ciszej.
• Ja też. Iker, proszę. Zaufaj mi.
• O czym rozmawiacie? - zapytał zaciekawiony
• Jurij, proszę 5 minut. - powiedziałam
• Czekałem całą wieczność, poczekam 5 minut. - podsumował.
• Iker, nie znasz go tak dobrze jak ja, on jest nieobliczalny, cholera wie co tym razem wymyślił.
• Dobrze. Rób jak uważasz, ale pamiętaj, jak tylko coś zrobi, rozwalę mu szczękę.
• Dobrze, ale nie rób głupot.
• No nie wiem.
• Iker.
• Dobra. Jestem za tobą. - odpowiedział i cofnął się krok w tył.
• Jurij – zwróciłam się do Rosjanina
• Tak Kicia?
• Nie mów do mnie kicia. - syknęłam przez zęby
• Dobrze, ko...
• Ani kotku, koteczku, kochanie, maleńka, skarbie, misiu, perełko, słoneczko
• Kró...
• królewno też nie.
• W takim razie, tak Sophie?
• Chcę zobaczyć, Daniellę.
• No nie wiem.
• Proszę. - prawie wyszeptałam
• Chodź – wyciągnął dłoń w moją stronę.
• Trzymaj ręce w górze. - nakazałam
• Dla ciebie wszystko. - tak też zrobił, podeszłam bliżej do samochodu, zajrzałam przez okno, w środku spała mała dziewczynka, odetchnęłam z ulgą. Chciałam otworzyć drzwi i wyjąć małą, ale Rosjanin zamknął drzwi pilotem.
• Otwieraj – syknęłam w jego stronę.
• Nie ma nic za darmo.
• Otwórz drzwi. - powtórzyłam
• oko za oko, ząb za ząb, towar za towar.
• Co masz na myśli?
• Oddam wam dziecko, w zamian za coś innego. - zaśmiał się Jurij
• W zamian za co? - dołączył do rozmowy bramkarz
• Jak to co? - zapytał Rosjanin
• Czego chcesz? - zapytał Iker
• Raczej kogo – poprawił bramkarza
• Więc kogo chcesz? - zapytał ponownie
• Mnie – powiedziałam
• Co? - zdziwił się Hiszpan
• On chce mnie – powtórzyłam – rozumiesz Iker! Za małą Dan, chce mnie.
• Zawsze wiedziałem, że jesteś mądrą dziewczynką
• Umówisz się z nim?! -zapytał bramkarz
• Coś mi się wydaje, że nie chodzi tu o jedno spotkanie. - powiedziałam
• Masz racje, co mi po jednym spotkaniu, chcę cię mieć tylko dla siebie.
• A-a-ale....
• Dostaniecie dziecko z powrotem , pod warunkiem, że ja dostanę Sophie. - powiedział spokojnie
• Dobra, zgadzam się. - powiedziałam
• CO?! Sophie! Czy ty oszalałaś!! Nie! Nie ma takiej opcji!
• Iker proszę cię! Jedno góra dwa spotkania! - podniosłam głos
• Nie powiedziałem o spotkaniu. - wtrącił Rosjanin
• Przepraszam, randki – poprawiłam się
• Nie mówiłem, też nic o randce.
• To czego chcesz? - zapytałam
• Ciebie. - wyjaśnił
• Możesz jaśniej? - zapytałam, lecz ten milczał jak zaklęty
• Gadaj! - krzyknął poddenerwowany bramkarz
• Wyjdziesz za mnie. - oznajmił
• CO?! - zapytałam jednocześnie z piłkarzem
• Zostaniesz moją żoną. - wyjaśnił spokojnie
• Po moim trupie. - oznajmił bramkarz

• Jak sobie życzysz. - odpowiedział Rosjanin i wyciągnął pistolet celując wprost w Ikera
• Nie! - krzyknęłam – zastaw go!
• Zostawię, jeśli zostaniesz moją żoną. - powiedział nie patrząc na mnie
• Nie zgadzaj się – dodał bramkarz
• Jeśli nie chcesz by twój przyjaciel był martwy, radzę, zgódź się.
• Nie Sophie. Nie rób tego.
• Zostań moją żoną, to wypuszczę go – wskazał na Ikera – i małą
• Zgadzam się. - powiedziałam cicho
• co powiedziałaś? - zapytał Jurij
• Zostanę twoją żoną, ale najpierw wypuść Daniellę i Ikera. - odstawił pistolet od głowy Ikera, otworzył pilotem samochód, bramkarz wyjął z niego małą dziewczynkę.
• Iker – zwrócił się do bramkarza – mam nadzieję, że będziesz gościem na naszej uroczystości. - zaśmiał się - Kicia, ślub za dwa tygodnie!
• Jak to za dwa? - zapytałam oniemiała
• Za mało czasu? Myślę, że akurat wybierzesz suknię ślubną, a teraz żegnam trzeba zacząć załatwiać niezbędne rzeczy na nasz ślub. Chyba z salą nie będzie problemu, co? Tak samo jak z menu. Sergio z pewnością pomoże. Ciao bella. - posłał mi pocałunek, wsiadł do Jeepa i odjechał.
• Oszalałaś! - krzyknął do mnie bramkarz.
• Iker ciszej, obudzisz Daniellę. - pouczyłam go
• uważam, że to nienormalne.
• Chciałeś być już martwy? - zapytałam
• nie zrobiłby tego. - mruknął wkładając dziewczynkę do swojego samochodu.
• Zdziwiłbyś się, kiedy nie chciałam się z nim przespać, przystawił mi nóż do gardła, nie wspominając, że chciał zgwałcić.
• Wiem o tym. - powiedział.
• Skąd wiesz? - zapytałam wściekle, bramkarz milczał – Iker.
• Nie powiem.
• Mów! - nakazałam
• Nie.
• Kurwa mów! - lecz ten milczał – Ramos. - dostałam olśnienia
• Ty to powiedziałaś.
• On ci to powiedział?
• Sophie, on martwi się o ciebie. - próbował mnie uspokoić
• Tak czy nie?
• Chce byś była bezpieczna.
• Mam to w dupie! Zawiodłam się na nim. Jaką ja jestem idiotką! Ja go kocham, a on, a on, a... - zacięłam się - czy ja właśnie powiedziałam, że kocham Sergio?
• Tak i powiem ci, że ze wzajemnością.
• Co? - zapytałam
• nie widzisz tego? - zaśmiał się
• Nie i nie chcę widzieć, słyszeć i cokolwiek jeszcze.
• Ale Sophie....
• nie Iker, jakby mnie kochał to nie gadałby na lewo i prawo. Co ci jeszcze powiedział? - zapytałam oschle
• Sophie, proszę. On cię kocha, nie tylko ja to widzę. Zapytaj chociażby Mesuta, Karima czy Xabiego, nawet Cris powie, że nasz Wilk się zakochał.
• Dzwoń.
• Co? - zdziwił się
• Dzwoń pierw do Mesuta. - oświadczyłam
• Sophie jest – spojrzał na zegarek – 4.30
• To co? Raczej już nie śpi. Proszę dzwoń.
• No dobrze. - powiedział, wyjął telefon z kieszeni i wybrał numer Niemca.
• Cześć Mesut - powitałam pomocnika
• Iker? - mruknął niewyraźnie.
• Nie.
• Sara?
• Też nie. Jestem Sophie.
• Aaaa... to w tobie kocha się Ramos – powiedział. Iker miał racje
• Śpij dobrze – pożegnałam Niemca
• Yhmm....
• I co? - zapytał
• teraz Xabi. - oświadczyłam, po kilku sygnałach usłyszałam
• Iker, nie mogę teraz rozmawiać.
• To ja Sophie.
• Sophie? Witaj słońce. Dla ciebie znajdę chwilę
• mam nietypowe pytanie.
• Pamiętaj, że mam żonę.
• Nie, nie o to chodzi.
• W takim razie słucham
• Czy Sergio...
• Kocha cię, gdy tylko ktoś powie coś o truskawkach, Ramos jest w niebie i mruczy twoje imię. - zaśmiał się
• Dzięki, a co się stało?
• Nic specjalnego, tylko Michelle, zrobiła wczoraj jakiś gulasz i nikt go prócz psa nie chciał jeść, a teraz całą noc latam z psem na podwórko.
• Biedny pies.
• Chyba biedny Xabi.
• Też. Dzięki i powodzenia.
• Przyda się. Cześć
• Pa. - rozłączyłam się, zadowolona z uzyskanego rezultatu.
• 2:0 dla Ramosa. - powiedziałam i wybrałam numer Francuza
• Mama? - usłyszałam zaspany głos
• nie.
• Mamo, na prawdę Candy zrobi mi śniadanie, nie martw się nie będę głodny.
• Czy Sergio kocha Sophie? - zapytałam
• Kocham cię mamo, Candy też.
• Ramos. - powtórzyłam
• jego nie kocham.
• A Sophie? - zapytałam
• Ładna, ale ja mam Candy. Wilk się w niej zakochał, widać z końca boiska
• Czy ty mówisz przez sen?
• Nie wiem.
• Dobranoc Karim.
• Dobranoc mamo.- rozłączyłam się uśmiechnięta
• 3:0? - zapytał bramkarz
• Tak, ale chcę mieć pewność.
• Kobieto Ramos strzelił pierwszego hattricka w życiu, daj ludziom spać.
• Jeszcze tylko Ronaldo – powiedziałam błagalnym tonem
• To dzwoń.
• Co jest Iker?
• Jestem Sophie. - powiedziałam
• Cześć Sophie, coś się stało?
• Właściwie to nie, ale chodzi o Sergio.
• Co zrobił?
• Nic. Tylko...
• nikogo nie ma. Jeśli mówi cały czas o Danielli, to chodzi mu o chrześnice, bo raczej kto normalny bawi się z dziewczyną lalkami czy kucykami. Nam ględzi jeszcze o tobie. A jak ktoś wspomni coś o biegach, truskawkach czy słoneczniku, to będzie gadał tak długo, aż mu trener nie każe się zamknąć. Czasem mu zazdroszczę, chcesz znaleźć tą jedyną a okazuje się, że te wszystkie laski, które są z tobą to użyją cię jako drabinę do sukcesu.
• W końcu trafisz na odpowiednią
• Tak sądzisz?
• Pewnie.
• Może masz rację, skoro Amor trafił w tyłek Ramosa
• to może i w twój trafi.
• Będę chodził z wypiętym.
• Może trafi. To ci już nie przeszkadzam.
• Nie ma sprawy. Sophie?
• Tak?
• Ta rozmowa zostaje między nami?
• Jeśli chcesz.
• Byłbym wdzięczny.
• Nie ma sprawy, dzięki.
• No, no. Ciao.
• Już masz pewność? - zapytał bramkarz.
• Tak, tylko proszę cię nie mów mu.
• Spokojnie, niczego się nie dowie. Mesut przez sen nie kontaktuje, rano jak się obudzi, nie będzie nic pamiętał. Karim będzie siedział cicho, bo zapewne Candice mu wykład zrobi, albo on też nic nie będzie pamiętać. Xabi jak studnia, nic nikomu nie powie. A Cristiano, może wydaje się chamski, ale w gruncie rzeczy można na nim polegać.
• Nie o to mi chodzi. - mruknęłam cicho
• w takim razie o co?
• Dasz mi Daniellę – próbowałam zmienić temat
• Sophie, o co chodzi? - zapytał ponownie, wkładając dziewczynkę do mojego samochodu.
• Dziękuję, że tu byłeś razem ze mną, tylko jak się tu znalazłeś?
• Odwiozłem Sarę na lotnisko, wracałem do domu, gdy zauważyłem jak wyjeżdżasz z zakrętu z dużą prędkością, pomyślałem, że coś się stało, to pojechałem za tobą, widać dobrze zrobiłem. Ale ni o to ci chodziło.
• Po prostu, proszę cię Iker, nie mów mu.
• Ale o czym?
• O ślubie.
• Sophie, to jest nie poważne.
• Proszę.
• Dobrze nie powiem. Ale obiecaj...
• sama to zrobię... - odpowiedziałam, wsiadłam do auta i odjechałam, zostawiając bramkarza na parkingu.

 

 

 

 

Rozdział przebiegł głównie na parkingu, chciałam byście wczuły się w sytuacje

przybliżyłam Wam również Juriego, oraz że na prawdziwych przyjacół można zawsze liczyć.

Teraz ruszam z 'przygotowaniami ślubnymi', może nie w następnym rozdziale,

ale w '9' odwiedzimy kościół.

Mam nadzieje, że podobały wam się epizody Królewskich.

do następnego! czyli 30.01

 

a na poprawe humoru

OPA PEPE STYLE op...op..op...op,

 a raczej pe....pe...pe...pe