Rozdział 11

 

sobota, 20 październik 2012

Sophie

Obudził mnie chłodny powiew wiatru. Zegar wskazywał 8, byłam sama, nie było obok piłkarza i jego rozgrzewającego ciała. Nie było mężczyzny, z którym spędziłam namiętne chwile. Wspomnienie minionej nocy spowodowało łaskoczące dreszcze na ciele. Pościel wciąż pachniała kwiatem pomarańczy zmieszanym z zapachem jego perfum. Zamknęłam okno, pozbierałam ubrania, a następnie wzięłam prysznic. Siedziałam na łóżku przeglądając kanały w telewizorze. Ktoś zapukał do drzwi.

• masz ochotę na śniadanie?
• Tak, poproszę. - posłałam uśmiech starszej kobiecie. O 10 przyszła kosmetyczka, po niej fryzjerka, a na koniec wizażystka. Ślub o 17, zostały trzy godziny, trzy najdłuższe godziny w moim życiu. Stoję ubrana w asymetryczną suknię, modląc się by 17 nie wybiła, by zdarzył się cud i nie wyszła za Juriego.
• Sophie Popow, pięknie brzmi. - usłyszałam za plecami – Sergio poznaj, moja żona Sophie. Idealnie.
• Co tu robisz?
• Przyszedłem zobaczyć swoją przyszłą małżonkę.
• Podobno przynosi to pecha.
• Nam to nie grozi.
• Z pewnością – mruknęłam
• wygodnie ci się spało?
• Nawet nie wiesz jak bardzo. - uśmiechnęłam się wspominając umięśnione ciało Hiszpana.
• To dobrze, bo dzisiejszej nocy się nie wyśpisz. - zaśmiałam się – będziesz tylko moja.
• Super. - mruknęłam – a teraz wybacz, ale chcę zostać sama.
• Jak sobie życzysz kochanie. - wyszedł. Wyciągnęłam telefon i próbowałam dodzwonić się do obrońcy. Nie odbierał. Zadzwoniłam do Ikera.
• Cześć Sophie, co tam?
• Nie mogę dodzwonić się do Sergio.
• Dziwne, bo ja też. Coś słyszałem, że ma dziś spotkać się z Florentino, w sprawie zmniejszenia kary.
• Rozumiem. Przyjedź na ślub.
• Sophie, ja...
• Iker, proszę.
• Będę. Spokojnie, nie zostawię cię samej.
• Nigdy? - zapytałam
• Nigdy.
• Dlaczego?
• Jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciołom się pomaga.
• Dziękuję.
• Nie dziękuj, za przyjaźń się nie dziękuje. Przyjaźń się odwzajemnia.
• Mimo to dziękuję. Pamiętaj, ślub o 17.
• pamiętam. Do zobaczenia.
  
  
  Iker Casillas
  
  
• Halo? - usłyszał zdyszany głos.
• Przeszkadzam wam?
• Nie. Niestety nie.
• To co ty taki zziajany?
• Ryse ma wolne i wymyśliła sobie generalne sprzątanie mieszkania. Wiesz, mycie okien i takie tam.
• Nie wiedziałem, że z ciebie taka perfekcyjna pani domu.
• Bardzo śmieszne.
• Nie mogliście kogoś wynająć do sprzątania?
• Ryse powiedziała, tu cytuję „ Twoja mama miała dziewięcioro dzieci, męża i pracowała. Sprzątaczki nie miała. Musiała wszystko zrobić sama, więc nie marudź. My dzieci nie mamy, więc zajmować się nimi nie trzeba. A tobie trochę ruchu się przyda.”
• to wszystko?
• Tak, to był koniec cytatu. Ale bez powodu nie dzwonisz?
• No nie, muszę pomóc Sophie. Coś trzeba wykombinować.
• Chyba mam pomysł.
• No to mów! - ponaglił Francuza
• ostatnio oglądałem z Candy film.
• Nie no, Benzema! Filmu gościom nie puszczę!
• Daj mi skończyć.
• No to kończ.
• Chodzi o tytuł!
• No mów!
• „Uciekająca Panna Młoda”. Laska zwiała z przed ołtarza chyba siedem razy. Trzeba załatwić konia i spieprzy konno.
• Ty! to nie jest głupie!
• Sie wie.
• Ale gdzie schowasz konia? - zapytał bramkarz
• to może kucyk?
• Jednorożec od razu!
• Słuchaj muszę kończyć. Candice się zbliża.
• Dobra, dzięki.
• Cześć. - pożegnał się
• Trzymaj się. Muszę coś zrobić....
  
  
  Godzina 17, kościół
  
  
• Córeczko! Nareszcie! Tak się cieszę!
• Z czego? - zdziwiłam się, widząc moją matkę biegnącą ubraną w waniliową garsonkę z dziwnym nakryciem głowy. W ręku trzymała wiązankę lilii, których niecierpię.
• Jurij to idealny kandydat na męża!
• Rzeczywiście, cudowny. - mruknęłam
• no widzisz! Wiedziałam, że będziecie razem! - pisnęła
• moja przyszła żona gotowa? - zapytał Rosjanin
• nie! - krzyknęłam
• coś ty powiedziała? Jak to nie? - syknął wściekle
• nie mam drużby.
• Jak to nie? A ja? - usłyszałam za plecami
• Iker! - rzuciłam się bramkarzowi na szyję
• gdyby były to inne okoliczności, byłbym zachwycony twoim wyglądem.
• Super.
• Pięknie wyglądasz. - uśmiechnął się
• Dziękuję.
• Nas też przytulisz? Czy musimy mieć zgodę „narzeczonego”?
• Diego! Adan! Vito! - pisnęłam szczęśliwa
• Wystarczy Rockersi.
• Myślałam, że nie przyjdziecie.
• Nie mogliśmy przegapić takiego widowiska!
• Dla waszego dobra, nic bym nie kombinował. - syknął Rosjanin – ktoś może zginąć
• idziemy zobaczyć kościół – Rockersi udali się w stronę kościoła, Jurij też się gdzieś ulotnił
• Co z Sergio?
• Siedzi u prezesa.
• Mus to mus.
• Nie martw się. Coś wykombinujemy.
• Iker, boję się.
• Spokojnie - mruknął i odszedł. Czas zacząć. Chwyciłam tatę pod ramię. Rozejrzałam się po gościach. Nikogo nie znałam, po policzku spłynęła mi łza.
• Nie płacz córciu. Nie jestem zadowolona, ale skoro ty jesteś z nim szczęśliwa, to będę się cieszyć z tobą.
• A-ale ja...nigdy nie będę z nim szczęśliwa.
• To dlaczego bierzesz z nim ślub?
• Bo muszę. Dla dobra ogółu.
• Nie musisz. Nikogo nie można zmusić do miłości.
• Kocham, ale nie jego.
• Jeszcze będziesz szczęśliwa, z Sergio. - uśmiechnął się
• Skąd wiesz?
• Nawet ślepy by zauważył. - zaśmiał się
• Dzień dobry. - przywitał się bramkarz z tatą – jak powiem 'teraz' to biegnij jak najszybciej się da
• gdzie?
• W stronę głównego wyjścia.
• CO? - zdziwiłam się
• po prostu biegnij. - mruknął tata
• czemu głównego? Nie prościej bocznymi?
• No właśnie nie. Są obstawione ochroną – Iker udał się w stronę ołtarza. Rozbrzmiał marsz. Wszyscy zwrócili głowy do tyłu. Ich wzrok spoczął na mnie i tacie. Odprowadził mnie w stronę księdza, Rosjanina i bramkarza, a sam zajął miejsce w pierwszym rzędzie.
• Mimo, że mamy mały poślizg czasowy – zaśmiał się ksiądz
• do rzeczy – syknął Rosjanin
• Zgromadziliśmy się tu, by połączyć...
• teraz – szepnął bramkarz – nagle włączył się alarm przeciwpożarowy, z góry zaczęła lać się woda, przeraźliwy dźwięk wypełniał kościół, a ja biegłam przed siebie. Za mną ruszył ochroniarz, ale przewrócił się gdy tata i Iker, zupełnym przypadkiem podłożyli mu nogę. Jurij również ruszył za mną, nim mnie dopadł dostał po twarzy bukietem kwiatów. Wybiegłam z kościoła, pędziłam jak najszybciej się dało. Zatrzymałam się kilkadziesiąt metrów dalej, stałam na środku ulicy. Odwróciłam się, z piskiem opon zatrzymało się czarne Ferrari.
• OSZALAŁAŚ?! - wyszedł z samochodu mężczyzna
• Mesut!
• Sophie? Co ty tutaj? Życie ci niemiłe?
• Nic nie mów, tylko pomóż mi wejść do auta.
• Już. - szybko uporał się z materiałem – gdzie cię zawieść?
• Jak najdalej stąd. - nic nie odpowiedział, odjechał z piskiem opon. Pędziliśmy ulicami Madrytu w milczeniu, było słychać tylko dźwięk silnika. Zatrzymał się na wzgórzu, usytuowanym na obrzeżach miasta. Widać stąd było całą panoramę. Wysiadłam z samochodu. Niemiec za mną. Nie odzywał się.
• Mesut?
• Tak, Sophie?
• Dziękuję.
• Przestań, to nic takiego. Mam nadzieję, że pomogłem.
• Tak i to bardzo. Odwdzięczę ci się
• nie musisz.
• Ale chcę.
• Sophie, proszę. - mruknął
• coś wymyślę – rozmawialiśmy jakby to nie była nasza druga rozmowa, a tak jakbyśmy znali się kilkanaście lat. Słońce już dawno zaszło. Siedzieliśmy na masce samochodu dziobiąc słonecznik. - wiesz może, czy Sergio wrócił z tej rozmowy z prezesem?
• Nie wiem, ale z pewnością już skończyli. Odwieźć cię?
• Tak, poproszę. - Niemiec odwiózł mnie do domu, pomógł wysiąść z samochodu. W końcu wyciągnięcie tylu metrów materiału nie jest łatwe.
• Jeszcze raz dziękuję. - przytuliłam Niemca
• Czyli jednak? - usłyszałam w dali
• Sergio?
• No Sergio, Sergio. Myślałem, że jesteś inna.
• O co ci chodzi? - zapytałam zdziwiona
• dobrze wiesz o co.
• Nie, nie wiem. Możesz mi wyjaśnić?
• Puszczasz się! - krzyknął
• Co?!
• Nie próbuj mi wmówić, że nie spałaś z Mesutem!
• Bo nie spałam!
• Oczywiście! To co robiliście tyle czasu?!
• Rozmawialiśmy! - krzyknęłam
• Taa, kto jeszcze był tam?!
• Casillas, Ronaldo, Benzema?! No tak! I najważniejsze! Jurij!
• Nie wierze, że to mówisz!
• Nie przejmuj się, w końcu pewnie nie pierwszy raz rozkładasz nogi przed zajętym facetem! Wiesz jak Sara, albo Ryse się będą czuły?
• Ale.
• Co? Tylko mi nie mów, że cię zmusili!
• Nikt mnie nie zmuszał!
• Czyli sama chciałaś! - warknął wściekle
• Nie chciałam, BO Z NIMI NIE SPAŁAM!
• Nie udawaj niewiniątka!
• Sergio, daj jej spokój! Już wystarczająco dużo przeżyła!
• Bronisz jej?
• Nie, próbuję cię uspokoić. - powiedział spokojnie
• Tak! Posuwając Sophie?
• Teraz to przegiąłeś! - syknął podchodząc do wściekłego Hiszpana
• Przestańcie! - krzyknęłam – Sergio zostaw go! Mesut! - weszłam między piłkarzy, Mesut miał rozwaloną brew, a Ramosowi z nosa leciała krew. - normalny jesteś? - krzyknęłam do Hiszpana
• JA!?
• Do reszty cię pojebało!?
• MNIE?!
• A kogo?!
• Wolę być pojebanym dupkiem, a nie tak jak ty!
• No powiedz! - krzyknęłam – wykrztuś to z siebie!
• Jesteś zwykłą dziwką!
• Nie wierze. - mruknęłam
• W co? W to, że jesteś dziwką?! W to, że wiążesz się z gościem, który chciał cię zgwałcić?!Ale teraz mając męża!
• ZAMKNIJ SIĘ!
• Bo co? Bo stwierdzam fakty?! Puszczasz się! Zdradzasz męża!
• Nie mam męża – powiedziałam i wprowadziłam Niemca do domu....

Mam nadzieje, że takiego obrotu akcji się nie spodziewałyście.
Przepraszam, że nie czytałam i nie  komentowałam Waszych blogów, ale nie miałam głowy do tego, mój bardzo bliski przyjaciel miał poważny wypadek, więc nie było mnie nawet w domu.  Do piątku zostaję w Londynie. Dwaynowi opowiedziałam o Was i waszych cudownych komentarzach, macie od niego pozdrowienia i przypomina byście nosiły kamizelkę kuloodporną:)
 

Widzimy się za tydzień, 27.02
w weekend nadrobię zaległości!! AJ PROMIS!
Kolejny rozdział będzie takim mini wprowadzeniem do tego co będzie w następnym:)))