Prolog

4 lata wcześniej


• Gotowa?
• Tak, zwarta i gotowa. - odpowiedziałam wiążąc buty
• Denerwuje się.
• Ty? Czego? Przecież ty będziesz tylko siedzieć na trybunach.
• No niby tak, ale to twoje pierwsze tak ważne zawody.
• Doskonale wiem, i wygram, zrobię to dla taty....

Pewnie nie domyślacie się kim jestem i co robię.

Otóż pamiętam jakby to było wczoraj...

Kiedy miałam 7 lat rozwiedli się moi rodzice, wina była po stronie mamy, gdyż zostawiła tatę dla innego mężczyzny. Sąd ustalił bym zamieszkała z mamą, uznał, że to będzie dla mnie najlepsze, nie biorąc pod uwagę lepszego kontaktu kontaktu pomiędzy mną a ojcem. Przydzielił nam spotkania w co drugi weekend. By jakoś odreagować zaczęłam biegać. Na jakichkolwiek zawodach, które odbywały się w szkole wygrywałam, często nadrabiając kółko nad rówieśnikami. Na zawodach biegałam ze starszymi dziewczynami lecz i wtedy byłam szybsza. Mówili o mnie Primus inter pares co oznacza pierwszy wśród równych sobie. Biegi z chłopcami? Nie były mi na rękę gdyż, jak każda dorastająca dziewczyna zaokrąglałam się tu i ówdzie. Nie miłe, lub wręcz chamskie uwagi puszczałam mimo uszu. Osiągnięcia i duma taty wynagradzały mi to. Teraz mam 21 lat. W zeszłym roku wyprowadziłam się od mamy. Moja rodzicielka jest prezesem firmy bukmacherskiej. Tata jest właścicielem firmy ubezpieczeniowej. Możliwość zarobienia wielkich pieniędzy przesłoniła mamie mą osobę, poznała Garego, wtedy zapomniała o moim istnieniu. Oparcie miałam w tacie. Mama pojawiała się gdy wygrywałam zawody i było to udokumentowane przez media.

Więc kim jestem?

Nazywam się Sophie Gerrera i jak wspominałam mam 21 lat. Reprezentuję Hiszpanię w lekkoatletce, a dokładniej w sprincie na 100 i 200m. W wieku 17 lat zdobyłam pierwszy medal na Igrzyskach w Pekinie. Nikt się nie spodziewał, że zwyczajna dziewczyna taka jak ja może osiągnąć cokolwiek na poziomie światowym. Złoto Igrzysk Olimpijskich to ukoronowanie każdej minuty spędzonej na bieżni, każdej kropli potu, krwi, wszystkich wyrzeczeń i poświęceń. Czy było warto?

Pewnie, że tak! Słysząc hymn i widząc unoszącą się czerwono-żółtą flagę czuję dumę, podziw i wdzięczność kibiców. Nie zostałam na imprezie kończącej igrzyska, wolałam ten czas spędzić z tatą. Właśnie wracałam ze spotkania z nim. Uwielbiam Madryt, jest piękna słoneczna pogoda, wprost wspaniała. Idealna na spacer. Słuchawki w uszy i czas szybciej mija. Odpisywałam na SMS-a, nie widziałam chłopaka, który biegł wprost na mnie. Zderzyliśmy się tak, że pociągnął za kabel słuchawek, telefon wypadł mi z rąk, ekran pękł tworząc na nim pajęczynę.

• Pieprzone Iphony – powiedziałam
• Żyjesz? - spytał
• Nie, umarłam i przemawiam do ciebie z zaświatów – widząc jego minę dodałam – żyję
• Przepraszam, bardzo się śpieszę, odkupię ci ten telefon.
• Nie trzeba.
• Na prawdę, znajdę cię i odkupię – schyliłam się po zniszczony już telefon, lecz w tym momencie uczynił to również nieznajomy, zderzyliśmy już głowami.
• Auu! Ty mnie chcesz dziś zabić. - zaśmiał się, gdy masowałam czoło.
• Przepraszam, a teraz wybacz, ale muszę lecieć, trener mnie zabije! - odpowiedział w biegu.
  
  
  
  
  Szatnia Królewskich
 
• Ramos, znów spóźniony!
• Przepraszam trenerze, ale zepsuł mi się samochód, miałem jeszcze mały wypadek biegnąc tu. - westchnął na tłumaczenie piłkarza.
• Dwa dodatkowe kółka i w nagrodę pójdziesz na tą galę, o której wcześniej wspominałem.
• Mogę zrobić nawet 50 dodatkowych kółek, tylko nie ta gala! - powiedział teatralnie
• Niech będą dwa kółka i gala, a teraz do roboty!
  
  
  Po treningu
 
• Podrzucisz mnie?
• Pewnie, wsiadaj. Podjedziemy jeszcze do sklepu zapomniałem kupić pomidory, a chciałem, ej Sergio! Co ty taki zamyślony?
• Co? Nie. Miałem mały wypadek z pewną dziewczyną, zderzyliśmy się. Zapomniałem zapytać jak ma na imię. Tylko wydaje mi się, że gdzieś ją wcześniej widziałem.
• Może kiedyś poznasz jej imię.
• Znając moje szczęście to raczej nie.
  
  
  W domu Sophie

• No nareszcie odebrałaś! Nie mogłam się do ciebie dodzwonić. - przemilczałam tę uwagę, przypominając sobie zdarzenie z południa. - za dwa dni jest gala, na której musisz się pojawić. - przewróciłam oczami – Ja też tam będę, kup sobie jakąś ładną sukienkę, zamówiłam ci fryzjera i makijażystkę. Pojedziemy razem, kończę pa! - tak to była moja mama. Zmęczona wszystkimi i wszystkim, położyłam się na kanapie i włączyłam jakiś program rozrywkowy...

             Czy zwykłe zderzenie może odmienić życie?
       Raczej nie, ale to co wydarzy się po nim, z pewnością....