Rozdział 14

Dedykacja
Edzi, by nadal się promiennie uśmiechała; za wene i nie tylko ;))
oraz
Adze, za te wszystkie słowa otuchy i wspaniałe komentarze
Przepraszam, że ten rozdział....

• Pani jest...
• córką. - dokończył piłkarz
• Pani jest córką pana Gerrery? - zapytał
• tak – mruknęłam
• przykro mi, pani ojciec nie żyje. Nie daliśmy rady go uratować. - lekarz odszedł, a ja zsunęłam się zapłakana po ścianie, Sergio pomógł mi wstać i mocno przytulił, płakałam w jego ramionach jak małe dziecko. Nie miałam już nikogo, byłam sama. Tak bardzo potrzebowałam jego uścisku, za wibrował w kieszeni telefon, spojrzałam na wyświetlacz, informacja o dostarczeniu wiadomości do taty. „ Tatku, już niedługo będziemy razem, kocham cię” ...
• Płacz, pomoże ci to. - głaskał mnie po głowie.
• Zostaw mnie. - syknęłam i weszłam do sali. Tata był przykryty białym prześcieradłem, nie był podłączony do aparatury, odsłoniłam taty twarz, wyglądał jakby spał. Pocałowałam tatę w policzek i wyszłam z sali. Sergio rozmawiał z lekarzem, wyszłam ze szpitala, szłam przed siebie, miałam wszystko gdzieś. Słyszałam jak ktoś mnie woła, odwróciłam się, to była Ana.
• Cześć – mruknęłam
• ej, co jest? Chodź zalejemy się.
• O tak, przyda się. - siedziałyśmy pod jakimś mostem
• chcesz? - zapytała pokazując skręta
• chcę.
• Trzymaj – podała mi zapalniczkę, zaciągnęłam się i zaczęłam kaszleć
• powoli, źle się zaciągasz. Patrz, o tak – ponownie się zaciągnęłam, tym razem nie kaszlałam. Poczułam się inaczej, z każdym kolejnym zaciągnięciem czułam coraz większy spokój.
• Mam jeszcze to – pokazała mi paczuszkę z białym proszkiem.
• Co to?
• Hera.
• W dupie, daj. - uformowała białą ścieżkę na mojej dłoni
• wciągnij – pomogła mi z pierwszą kreską, z drugą poradziłam sobie sama. Jakiś czas później zapytała – i jak?
• Odjazd. Nic nie czuje, mam wszystko gdzieś, to dobrze?
• Tak.
  
  
  Kilka miesięcy później
  
  
  Wszystko co dobre, kiedyś się kończy. Tak samo było ze mną. Byłam spełnioną dziewczyną, biegałam, osiągałam to co chciałam, zdobywałam to co chciałam, medale, puchary, tytuły. Byłam panią swojego losu. Poznałam miłość swojego życia, piłkarza – Sergio Ramos. Zakochałam się do szaleństwa. Tylko nie potrafiłam mu jej wyznać. Rozmawiałam z nim sporadycznie. Spędziliśmy razem dwa dni, po pogrzebie taty, na którym byłam pod wpływem heroiny, na szczęście tego nie zauważył. Teraz, z każdym dniem coraz bardziej nienawidzę piłki nożnej, zabiera mi najbliższą osobę. Jestem egoistką, nie biorę pod uwagę jego pasji, robi to co kocha, a ja mam to gdzieś. Chcę go mieć tylko dla siebie, chcę by był tylko mój. Chcę go mieć tylko dla siebie. Żadna piłka nożna nie ma prawa odbierać mi ukochanego mężczyzny. Wraz z każdym wyjazdem, każdym meczem Sergio odlatywał lub odjeżdżała część mojego serca, druga wtedy zostawała w Madrycie. Dobry humor uniósł się ku chmurom niczym samolot skierowany do miasta gdzie odbywa się mecz. Ogarniała mnie złość i smutek. Chciałam rozszarpać wszystkich kibiców, wszystkich ludzi, którzy cieszyli się z meczu, a w szczególności zakochane pary, które razem szły kibicować. Patrzyłam na nich z pogardą. Byłam wściekła na Sergio, że nie ma go przy mnie; jakieś tam kopanie jelita cielęcego, wołowego, czy jakiegoś tam jest stokroć ważniejsze ode mnie. Bo co? Bo wygra jaką tam głupią nagrodę? W dupie mam jego nagrody, wyjazdy, chcę go mieć przy sobie. Nawet nie wiem, kiedy go zobaczę. Rzuciłam bieganie, chciałam zacząć studiować nowy kierunek, by nie skupiać wszystkich myśli na jednym. Teraz gdy myślę o studiach to mam je gdzieś. Nie są mi do niczego potrzebne. Zmieniłam nastawienie odkąd zmarł mój tata. Starałam się w wielkim stopniu dla niego. Chciałam, żeby był ze mnie dumny. Teraz go nie ma. Umarł nie tylko mój tata ale przyjaciel, Anioł Stróż, więc razem z nim moje ambicje i determinacja. Przestałam się wszystkim interesować, zlałam nawet moich przyjaciół. Rockersi mówią, że mnie nie poznają. Zmieniłam się. Na gorsze. Krzycząc im prosto w twarze, że czepiają się bez powodu, żeby zostawili mnie w spokoju, ale mój wewnętrzny głos krzyczał zupełnie co innego. Ten głos krzyczał i prosił o pomoc. Wiedziałam, że się zmieniłam. Czułam to. Nie miałam już dla nich czasu. Moja tęsknota do Ramosa też się zmieniła. Było to raczej pożądanie. Chęć jego bliskości, przesłaniała mi cały świat. Czy on naprawdę aż tyle dla mnie znaczy? Tyle, że zaniedbuję najbliższych przyjaciół? Czy to już uzależnienie?
  Najczęściej spotykałam się z Ikerem. Przypominał mi on o Sergio, grali w jednym klubie, w jednej reprezentacji. Jednak z czasem i to zaczęło mnie irytować. Był piłkarzem, więc i on nie miał zbyt wiele czasu na rozmówki, które odbywały się wieczorami czy nocami. Kiedy prosił o rozmowę, zbywałam go. Tłumaczyłam brakiem czasu, ale tak naprawdę byłam już tak przesiąknięta nienawiścią do piłki nożnej, która odbiera mi nie tylko ukochanego, ale także przyjaciela, że moje antypatie zaczęły oddziaływać na ludzi, z którymi spotykałam się na co dzień. I mi z czasem przestało to odpowiadać, ale nie potrafiłam się zmienić. Tak bardzo chciałam się zmienić, ale nie potrafiłam, to było silniejsze ode mnie.
  Nawet się nie zorientowałam, kiedy uzależniłam się od narkotyków. Potem już nie było z tego odwrotu. Nie chciałam tego, ale to dodawało mi ukojenia i spokoju. Ukrywałam się z tym. Nikt nie wiedziała, co mi jest. Przychodziłam w nocy, żeby nikogo nie spotykać, by nie widzieli moich oczu, spałam do późna, bo to jest jedną z objaw zażywania narkotyków. Pieniądze miałam zawsze, więc i dragi też. Zapłaty dla dilerów nie stanowiły dla mnie problemu. Jedyną osobą, z którą spotykałam się każdego dnia była Ana, razem piłyśmy, ćpałyśmy, jako jedyna mnie rozumiała, następnie wpadłam w towarzystwo godne pogardy, ale one dawało mi to, co sprawiało we mnie odlot- narkotyki.
• Sophie, poczekaj! - ledwo idąc przez osiedle, kierując się do domu, usłyszałam męski głos. Nie zważając na niego doszłam do domu, a tuż przed bramą ktoś złapał mnie za rękę i siłą odwrócił w swoją stronę. - Co się z tobą do cholery stało, dziewczyno? -Mesut miał wzrok pełen obawy. Patrzył na mnie od góry do dołu, zatrzymał wzrok na moich zaćpanych oczach. Miałam wrażenie, że wie co się ze mną dzieje – co brałaś?
• Daj mi spokój. -odpowiedziałam od niechcenia.
• Pytam się co brałaś. - nie odpuszczał
• Nie miałam ochoty się z tobą szarpać. - próbowałam wyciągnąć ręce z jego uścisku.
• Sophie, widzę co się z tobą dzieje. - powiedział spokojnie
• Nie, nie wiesz. - zaprzeczyłam
• Wiem. Co bierzesz?
• Nic.
• Nie kłam, nie dopuszczasz do siebie myśli, że bierzesz. Normalna reakcja.
• Nie lamentuj nad moim losem. - Miałam ochotę wystrzelić go w kosmos. Wyswobodziłam się z jego uścisku, popędziłam do domu. Zamyknęłam się w swoim pokoju i na maxa puściłam muzykę. Żeby nie słyszeć, żeby nie czuć tego syfu. Wyjrzałam przez okno, wciąż tam czekał. Wyłączyłąm muzykę, zeszłam na dół i wpuściłam go do domu. Tyle, że był z nim bramkarz.
• Daj sobie pomóc – zaczął niepewnie Iker.
• Nie potrzebuję pomocy.
• Sophie, proszę.
• Nie Iker, nic mi nie jest.
• Nie zaprzeczaj. - mruknął pomocnik
• ale.
• Sophie, widzę co się z tobą dzieję. Bierzesz narkotyki. - Iker kręcił głową z niedowierzania
• Nie! - krzyknęłam
• Co bierzesz? Marihuana? Kokaina? Heroina - dopytywał
• Nie.
• Wszystko?
• Nie.
• Nie kłam. Widzę, wiem jak zachowuje się narkomanka!
• Skąd wiesz?
• Moja siostra zmarła, bo przedawkowała. - wyjaśnił – chcesz podzielić jej los?
• Nie.
• To po co zaczęłaś brać? - przemilczałam - Sophie, proszę.
• O co? O co prosisz?
• Daj sobie pomóc. Póki nie będzie za późno. - nic nie powiedziałam tylko przytuliłam się do Niemca. Nie chciałam by Sergio się o wszystkim dowiedział. Kazałam więc milczeć i Ikerowi, i Mesutowi, i wszystkim, którzy mieli jakikolwiek kontakt z Ramosem. Zagroziłam, że zaćpam się na śmierć. Bali się, że to zrobię. Bali się o mnie. Ja tego nie doceniałam.
  Kiedy kończył się sezon ostatni mecz grali na wyjeździe. Po wygranym meczu, od razu spotkałam się z Sergio. Tak bardzo się cieszyłam, że jest ze mną. Nic innego nie chciałam. Tylko jego. Pojechaliśmy od razu nad jezioro. Zjedliśmy obiad, który wspólnie przygotowaliśmy; miło się rozmawiało. Postanowiliśmy iść na spacer. Trzymając się za ręce, szliśmy przez jakieś pola, lasy. Było już późno, słońce dawno zaszło, a gwiazdy i księżyc oświetlały nam drogę. Byliśmy sami. Z daleka od wszystkich. Sergio pytał mnie, jak układa mi się z matką, jak radzę sobie po śmierci taty. Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Nie chciałam mu kłamać, ale nie chciałam również by znał okrutną prawdę. Wybrałam pierwszy wariant. Udałam, że wszystko jest w porządku. Wymuszając sztuczny uśmiech, stanęłam i przytuliłam się do niego. Odwzajemnił mój uścisk i pocałował mnie czule. Spojrzałam w jego oczy i przeniosłam się winny świat. Mogłabym w nie patrzeć godzinami. Tak bardzo mi go brakowało
• Jesteś moim narkotykiem. - wyszeptałam przyglądając się jego twarzy. Zobaczyłam wtedy delikatny uśmiech i błysk w oku.

Zbliżamy się ku końcowi.
Mam  nadzieję, że już rozumiecie dlaczego You are my drug
 i dlaczego na początku była strzykawka?
z rozdziału jestem średnio zadowolona, tak na 25%
miałam na niego inną wizję, ale cóż. trudno
dziękuje i pozdrawiam moich 21 obserwatorów!
widzimy się za tydzień:))